Clear Sky

8°C

Kołobrzeg

29 marca 2024    |    Imieniny: Wiktoryna, Cyryl, Eustachy
29 marca 2024    
    Imieniny: Wiktoryna, Cyryl, Eustachy

Redakcja: tel. 500-166-222 poczta@miastokolobrzeg.pl

Portal Miasto Kołobrzeg FBPortal Miasto Kołobrzeg na YT

Regionalny Portal Informacyjny Miasta Kołobrzeg i okolic

reklama

reklama

reklama

drozdowo kołobrzeg

Drozdowo to niewielka wieś położona ok. 31 kilometrów na południe od Kołobrzegu, 39 metrów nad poziomem morza. Najwyższe wzniesienie: Kabelsberg: 82 m. Należy do grupy najstarszych wsi powiatu kołobrzeskiego. Nazwa „Drosdouue” pojawia się już w 1180 roku. W 1208 roku to Drosdowe, a w 1224 Drozdowe, z kolei w 1227 roku Drosdowo. Nazwa oczywiście ewoluuje dzięki zachowanym zapisom niemieckich kancelistów, z czym czytelnicy tego cyklu spotykali się już często. Na mapie Lubinusa znajdziemy Drowsdow, a pruska nazwa utrwaliła się pod koniec XVIII wieku jako Drosedow. Według doktora Chludzińskiego, pochodzi ona od nazwy osobowej Drozd, albo od gatunku ptaka.

Niemieccy historycy próbowali łączyć dzieje Drozdowa z czasami prehistorycznymi, ale poza wzmiankami u J. Voelkera, łączącego dzieje miejscowości z czasami paleolitu, nie udało mi się na to natrafić. Wieś istniała od początku XII, a być może już na przełomie XI i XII wieku, gdyż w 1180 roku mamy zapis, że tutejszy majątek został przekazany zakonnikom – premonstratensom z Lund, którzy w latach 1176-1180 zakładają klasztor w Białobokach pod Trzebiatowem. Ta fundacja gwarantowała nowemu klasztorowi dochody z 11 miejscowości, które ją utrzymywały i powinny gwarantować początkowy rozwój. Norbertanie jednak długo tu nie wytrwali i klasztor upadł. Ponowna jego fundacja ma miejsce w 1208 roku (szerzej: M. Rębkowski, Chrystianizacja Pomorza Zachodniego. Studium archeologiczne, Szczecin 2007). I pod tą datą również pojawia się wieś Drozdowo, a więc miejscowość ta dalej służyła za źródło klasztornych dochodów, tym razem jako fundacja księcia Bogusława II i Kazimierza II oraz ich matki Anastazji. Drozdowo w kolejnych latach wymieniane jest jako książęce uposażenie w Białobokach norbertanek, a potem ponownie klasztoru męskiego. W 1276 roku biskup kamieński Herman von Gleichen stał się właścicielem całej Ziemi Kołobrzeskiej. Drugą połowę tych terenów zakupił od księcia pomorskiego Barnima I, ale jak zaznacza Voelker, bez Drozdowa, na której to miejscowości przebiegała granica diecezji kamieńskiej.

W XIV wieku Drozdowo jest już w pełni wykształconą wsią średniowieczną, składającą się z dwóch rzędów ulic znajdujących się po obu stronach rzeki Dębosznicy. Od strony południowej znajdowała się droga prowadząca do Rymania. W 1314 roku w źródłach odnotowana została transakcja: Berta, wdowa po Slaweke i jej 5 synów za 114 marek zakupili konia. W XV wieku wieś jest już we władaniu rodu Manteufflów. W 1456 roku mowa jest o Mikołaju Manteufflu z Drozdowa. W 1494 roku tamtejszy kościół był pod patronatem Wolfganga i Wilkina Manteuffel. We władaniu rodu Drozdowo było do XVII wieku. W 1682 roku Henning von Manteuffel, pułkownik w armii brandenburskiej, sprzedał połowę wsi za 14 tysięcy (florenów?) pułkownikowi Hansowi Heinrichowi von Schalbrendorff, gubernatorowi Twierdzy Kołobrzeg (od 1690 roku był już generałem). W 1692 roku generał zmarł, ale jego spadkobiercy dokończyli dzieła i 22 kwietnia 1693 roku zakupili drugą część Drozdowa od przedstawicieli rodu Manteufflów. W nieznanych nam okolicznościach, wieś przeszła we władanie gubernatora Alberta von Schalbrendorff, a następnie 5 kwietnia 1755 roku doszło do jej licytacji. Okoliczności tej procedury nie są nam znane. Na aukcji kamery szczecińskiej kwotę 23 tysięcy talarów zaoferowała pani pułkownikowa von Schalbrendorf z domu von Flemming (nie dotarłem do powodów tego zdarzenia). Jak podaje Voelker, w 1763 roku odsprzedała ona prawa do wsi żonie pułkownika Petera Christiana von Kleist. Prawo pierwokupu przysługiwało kapitanowi Georgowi Lorenzowi von Manteuffel, ale nie skorzystał on z niego, gdyż zmarł.

W czasie wojny siedmioletniej połowa Drozdowa została spalona. Następnie właściciele ziemi zbankrutowali, a 1 lipca 1778 roku wieś przeszła na własność Heinricha von Manteuffel. W 1804 roku Drozdowo wchodziło w skład ogromnych włości 37-letniego porucznika Ewalda von Manteuffla. Tak było do 1840 roku, gdy ta wieś przechodzi do majątku rodu von Gerlach z Parsowa. W 1858 roku Drozdowo dziedziczy Friedrich August Bernhard von Gerlach, który wydzierżawia je Carlowi Schimmelpfennigowi. Od 1890 roku tereny te dzierżawi Paul Schimmelpfennig, a od 1900 roku wdowa – Anna Schimmelpfennig, a później je syn, Karl. W 1937 roku rozparcelowano 543 hektary (pozostało w rękach rodowy 765 ha).

Drozdowo jest ciekawym przykładem zachowanej i niemalże ciągłej od czasów średniowiecza gospodarki prowadzonej przez jeden ród, w dodatku z historią sięgającą bardzo odległych czasów, bo początku XII wieku. W naszym powiecie to jeden z kilku takich przykładów. Wszakże nie mamy w tym przypadku zbyt wielu informacji o zniszczeniach wojennych, w tym z wojny trzydziestoletniej czy z roku 1807, a z wojny siedmioletniej mamy wzmiankę o wypaleniu połowy wsi, to widać tu wyższość gospodarki szlacheckiej nad kościelną, jeśli porównamy inne wsie, jak np. Bardy. Wraz z nastaniem XIX-wiecznych nowinek rolniczych, obserwujemy rozwój tej miejscowości i wzrost liczby mieszkańców. W 1780 roku mieszkało tu ok. 238 osób, które żyły w 34 domach. W 1855 roku było tu 695 osób, a w 1864 roku 802 mieszkańców. Następnie odnotowujemy spadek ludności do 669 osób w 1895 roku. W 1939 roku mieszkały tu 694 osoby, które zajmowały 171 budynków mieszkalnych. Mieszkańcy parali się rolnictwem. Uprawiano tu głównie ziemniaki, żyto, owies i rośliny pastewne. Hodowano było, trzodę chlewną, a w XVIII wieku także owce. Drozdowo było jedną z najnowocześniejszych i najbardziej rozwiniętych wsi powiatu kołobrzeskiego. Zawdzięcza to dotarciu w 1894 roku kolei wąskotorowej, ale również budowie infrastruktury, w tym mleczarni. Była tu także firma samochodowa i budowlana, piekarnia, rzeźnik, kowal, krawiec, szewc, stolarz, dwie karczmy i dwa sklepy. Karl Schimmelpfennig w 1939 roku hoduje 40 koni, 180 sztuk bydła, w tym 60 krów mlecznych, 300 owiec i150 świń (20 macior). Wraz z podłączeniem Drozdowa do prądu pod koniec I wojny światowej, mleczarnię wyspecjalizowano w produkcji śmietany.

W Drozdowie budynek szkolny zbudowano dopiero w latach 1932-33. Miał trzy klasy. W 1939 roku uczyło się tu 132 dzieci. Odsetek analfabetów w 1871 roku wynosił 9,3%.

Jak podaje J. Voelker, kościół w Drozdowie był już w okresie średniowiecza. Trudno powiedzieć, czy wpływ na jego powstanie miał któryś z klasztorów, któremu podlegał. Miał być on poświęcony „Bogu Wszechmogącemu, Dziewicy Mary i Wszystkim Świętym”. Przez wieki był kościołem parafialnym wraz z kościołami filialnymi z Dębicy-Leszczynie i Trzyniku. Przed 1818 roku parafia tutejsza podlegała dekanatowi kołobrzeskiemu i Synodowi w Trzebiatowie. Po pożarach w 1828 i 1858 roku, jak pisze Voelker – plebanii – niewiele zachowało się wyposażenia. Autor ten pomija dzieje tutejszego kościoła, choć wiemy, że obecna świątynia p.w. Chrystusa Króla Wszechświata powstać miała w 1828 roku, jako budowla szachulcowa. W środku zachowało się wcześniejsze wyposażenie, w tym, według wypisu, renesansowa chrzcielnica i barokowa ambona. Niestety, nie miałem okazji być w środku, natomiast mam podejrzenia, że nie do końca tak jest, czego dowodzą zdjęcia, na których np. widać barokowy ołtarz ze sceną ukrzyżowania. To również dowodzi, że wieś kołobrzeska zasługuje na bliższe poznanie i sprawdzenie wyposażenia kościołów i dekoracji pałaców. Takowe studium mam zamiar przeprowadzić, ale już po zakończeniu serii dotyczącej historii kołobrzeskiej wsi.

Robert Dziemba

Zdjęcie kościoła Chrystusa Króla w Drozdowie – Sławomir Milejski, Wikipedia,
Zdjęcia pomnika poświęconego żołnierzom 1. Armii Wojska Polskiego – Zentyg45, Wikipedia

drozdowo kołobrzeg

reklama

reklama

reklama

reklama

reklama

Dodaj komentarz

UWAGA!
Komentarze są prywatnymi opiniami Czytelników, za które redakcja nie ponosi odpowiedzialności. Publikowanie jest jednoznaczne z akceptacją regulaminu. Jeśli jakikolwiek komentarz narusza obowiązujące prawo lub zasady współżycia społecznego, prosimy o kontakt poczta@miastokolobrzeg.pl. Komentarze niezwiązane z artykułem, naruszające regulamin lub zawierające uwagi do redakcji, będą usuwane.

Komentarze zostaną opublikowane po akceptacji przez moderatora.

Zgody wymagane prawem - potwierdź aby wysłać komentarz



Kod antyspamowy
Odśwież

Administratorem danych osobowych jest  Wydawnictwo AMBERPRESS z siedzibą w Kołobrzegu przy ul. Zaplecznej 9B/6 78-100 Kołobrzeg, o numerze NIP: 671-161-39-93. z którym możesz skontaktować się osobiście pod numerem telefonu 500-166-222 lub za pośrednictwem poczty elektronicznej wysyłając wiadomość mailową na adres poczta@miastokolobrzeg.pl Jednocześnie informujemy że zgodnie z rozporządzeniem o ochronie danych osobowych przysługuje ci prawo dostępu do swoich danych, możliwości ich poprawiania, żądania zaprzestania ich przetwarzania w zakresie wynikającym z obowiązującego prawa.

reklama