Jarkowo należy do grupy wsi z potwierdzoną i wielowiekową historią, sięgającą drugiej połowy XII wieku. W 1180 roku pojawia się wieś Jarchowe. Nazwa ta tradycyjnie ewoluowała u niemieckich kancelistów, jako Jarcoue (1224), Jarcowo (1227), Jarcow (1269), Jerichow (1285), Gargowe (1329), Jarchow u Lubinusa. Jak wskazuje A. Chludziński, raczej była to nazwa od nazwy osobowej Jarek. Potem powstała nazwa Gross i Kleine Jarchow.

Jarkowo to niewielka posiadłość w południowo-zachodniej części Powiatu Kołobrzeskiego. Od początku wieś ta była uposażeniem klasztoru w Białobokach (Trzebiatów), zarówno za pierwszej jak i drugiej próby ulokowania zakonu w tej miejscowości. Polecenie uposażenia klasztoru wydała księżna Anastazja oraz jej synowie: Bogusław i Kazimierz. Nadanie to potwierdził w 1227 roku książę Warcisław III. M Vollack zaznacza, że musiał się toczyć spór o ten majątek, gdyż to książęce potwierdzenie uposażenia klasztoru, zostaje kolejny raz potwierdzone w 1240 roku i znowu jest tam wymieniane Jarkowo. Po raz kolejny, uposażenie klasztorne potwierdza w 1269 roku książę Barnim I.

Nazwa wsi pojawia się znowu w związku z poświęceniem kościoła w Kinowie w 1310 roku. W 1467 roku Jarkowo jest dzierżawione przez Josta Wacholza, który wykupuje ten majątek od klasztoru w 1473 roku. Jarkowo będzie pozostawać we władaniu tego rodu kolejne 400 lat. Zjednoczenie obu majątków następuje w 1804 roku. W 1862 roku wieś należała do kapitana Otto von Wacholtza. W 1882 roku wieś kupuje za 313 500 marek Bernhard Fick. Przekazał ją w zarządzanie swojemu inspektorowi. Następnie, jego syn Leonard w 1898 roku sprzedaje majątek Juliusowi Mengelowi, a później przejmuje go Richard Ruchel, przy czym jak zaznacza M. Vollack, w jego zasobie pozostaje połowa ziemi, gdyż reszta została podzielona pomiędzy 19 nowych rolników. W 1919 roku majątek był we władaniu Franza Kütza, a następnie Ericha Berzowa.

W 1780 roku w Jarkowie mieszkało 35 osób, w 1816 roku 56 osób. Liczba ta rosła, aby w 1939 roku osiągnąć 181 osób (była to już tendencja spadowa, gdyż w 1925 roku we wsi mieszkało 226 osób). Wraz ze wzrostem populacji, około 1900 roku zbudowano tu budynek szkolny, jednoklasowy. W 1939 roku uczyło się tu 53 dzieci.

Robert Dziemba
Fot. Wikipedia (Zentyg45) – budynek szkoły