Ziemia Kołobrzeska to nie tylko duże miejscowości i złożone historie. O dużej części z nich już pisałem, ale sporo miejscowości jeszcze przed nami. Cieszy fakt, że mieszkańcy interesują się historią miejsc, w których mieszkają, że ciekawi ich to, co było tam dawniej.

Miechęcino po raz pierwszy na kartach historii pojawia się w 1281 roku jako Mechentin i Mechenthin. W 1304 roku widnieje nazwa Mechentyn, zaś na mapie Eilharda Lubinusa pojawia się Mochentin. Po drugiej wojnie światowej odtworzono nazwę Mechęcino, a następnie, jak wskazuje doktor A. Chludziński, powrócono do wersji prawidłowej: Miechęcino, gdyż nazwa wsi wywodzi się jednak od miecha, a nie od mchu.

Wieś znajduje się ok. 16 kilometrów na południowy wschód od Kołobrzegu, w gminie Dygowo, pomiędzy Bardami a Jazami. Niedaleko przepływa Parsęta, do której wpływa płynący przez miejscowość potok Olszynka. Ta nazwa po raz pierwszy zafunkcjonowała w 1836 roku. W 1930 potok nazywany był również Swartebach. Nazwa Olszynka, nawiązująca do pierwowzoru, pojawia się w 1951 roku (w samym Miechęcinie używano również nazwy Rowek czy Strumyk Topielca, a w Dygowie: Smródka). Wieś znajduje się niedaleko drogi wojewódzkiej łączącej Kołobrzeg z Białogardem.

Miechęcino pojawia się na pergaminach Diecezji Kamieńskiej w 1281 roku podczas erekcji parafii w Czerninie. Mowa jest wówczas o zabezpieczeniu dochodów tamtejszego kościoła uposażeniem pochodzącym m.in. z tej wsi, przy czym biskup Hermann von Gleichen zdecydował, że Miechęcino pozostanie w granicach parafii w Dygowie (było tak aż do 1945 roku). Zmiana właściciela nastąpiła w 1314 roku. Biskup kamieński Heinrich von Wacholz sprzedał Miechęcino kapitule kołobrzeskiej. Kołobrzescy kanonicy zarządzali wsią aż do 1811 roku, kiedy to doszło do kasaty kapituły, a wieś stała się własnością Kołobrzegu. W okresie średniowiecza to wszystkie wzmianki, jakie mamy o tej miejscowości. Kolejne zapiski pojawiają się już po nastaniu reformacji na Pomorzu Zachodnim. W tym czasie, większa część terenów w Miechęcinie należała do rodu Paxlaffów. Jak podaje M. Vollack, kolejne zmiany własnościowe pojawiają się na początku XVIII wieku, gdy rodzina podzieliła tereny i powstało Miechęcino A i B. Po bankructwie właściciela tutejszych dóbr, trafiają one w 1775 roku we władanie radcy finansowego Friedricha Wilhelma von Gerlacha (żył w latach 1757-1813, działał jako urzędnik pruski w okresie po wojnie siedmioletniej i w okresie wojen napoleońskich, zasłużony dla Prus i odznaczony przez króla Fryderyka Wilhelma III Orderem Orła Czerwonej I klasy). Dobra te trafiają do kolejnych spadkobierców, a w końcu do syna von Gerlacha. W 1787 roku wymiera ród Paxlaffów, a dobra w Miechęcinie jeszcze kilka raz zmieniają właścicieli.

Kolejne zmiany następują w wyniku reform pruskich oraz Wiosny Ludów w pierwszej połowie XIX wieku. Następuje wyodrębnienie części szlacheckiej i chłopskiej dóbr miechęcińskich (347 do 83 hektarów). M. Vollack zaznacza, że istniała także część wsi, powstała na bazie terenów po skasowanej w 1811 roku kapitule kolegiackiej. Do ich połączenia z częścią chłopską doszło przed 1861 rokiem (część szlachecka połączyła się w jeden organizm terytorialny dopiero w 1929 roku).

Miechęcino od samego początku było niewielką wsią. W 1780 roku mieszkało tu 126 mieszkańców, a w 1816 liczba ta spadła do 113. W 1867 roku żyły tu 194 osoby, w 1905 182, w 1925 - 150, a w 1939 - 143. Istniała tu szkoła jednoklasowa. W 1939 roku uczęszczało do niej zaledwie 29 dzieci.

Robert Dziemba
Fot. Marek Kawęcki, www.gminadygowo.pl