Pani Ewa i jej córka pilnie potrzebują mieszkania. Pomoc obiecała gmina Ustronie. Tak pomogą kobiecie, że mieszkanie być może będzie miała za rok.

Powraca temat Lenki i jej mamy z Ustronia Morskiego. Przypomnijmy. Lenka ma nowotwór złośliwy oczu, a także tak jak jej matka - genetycznie uwarunkowany zespół Crouzona. Pani Ewa to ofiara przemocy w rodzinie. Sytuacja kobiety była bardzo trudna. Pomoc zaoferowała jej dyrektorka ośrodka "Klimczok" w Ustroniu. Kobieta ma pracę i znalazła dach nad głową. Sielanka, o ile tak można to nazwać, nie trwała długo. Kobieta miała opuścić zajmowane pomieszczenia do końca grudnia ubiegłego roku i udać się donikąd. Pomoc obiecała jej gmina Ustronie Morskie i tak pomaga, że mamy trzecią dekadę marca i dopiero zapadła decyzja w temacie: co można zrobić. Do realizacji droga jest daleka.

Po pomoc, pani Ewa udała się do Karoliny Woźniak, doradcy starosty ds. osób niepełnosprawnych. - Podjęliśmy działania, aby problem rozwiązać. Sprawa jest skomplikowana, bo kobieta ze względu na pracę oraz kwestię niepełnosprawności musi mieszkać w Ustroniu. W gminie trudno jest wynająć mieszkanie, bo jest sezon i wszyscy czekają na turystów. W dodatku jest problem barier w takich lokalach. Z pomocą przyszedł wójt Jerzy Kołakowski - opowiada Szarłata-Woźniak.

- Tak już zaangażowaliśmy się w pomoc Lence i jej mamie, że i w tym temacie było światełko w tunelu. Mieliśmy lokal, wymagał on remontu, ale można to było zrobić w miarę szybko. I to zaproponowaliśmy radnym. Jedna komisja zaopiniowała nam to pozytywnie, ale schody zaczęły się na Komisji Budżetu i Rozwoju Gospodarczego - tłumaczy Kołakowski. Na posiedzeniu 10 dni temu, radni odłożyli sprawę w czasie. I tu znowu interweniowała Karolina Szarłata-Woźniak. - Zaproponowaliśmy, że udamy się z panią Ewą na spotkanie, bo przyjdzie taki dzień, że zostanie z rzeczami za drzwiami i co wtedy zrobimy? - pyta retorycznie doradca starosty.

Urzędnicy nie przewidzieli jednak, że część radnych nie wie, że lepsze jest wrogiem dobrego. Na spotkaniu zaczęto kwestionować wysokość nakładów finansowych na remont. Okazało się również, że zamiast tego lokalu, można wyremontować dawną toaletę i stworzyć dwa lokale. Dzięki temu kobieta otrzymałaby ponad 20 metrów kwadratowych. Tyle, że jak ostrzegał Tomasz Grobla, sekretarz gminy, nie potrwa to 2 miesiące, ale może to być nawet rok. Przewodniczący komisji zrobił przerwę i w tym momencie część radnych udała się na wizję lokalną. Na wyjazd nie zaproszono naszej redakcji, trudno też powiedzieć, w jakim charakterze podczas przerwy w obradach komisji, w wizji lokalnej uczestniczyli sami radni.

Po powrocie okazało się, że gmina jednak będzie remontować kibel. Na nic zdały się argumenty Szarłaty-Woźniak, że długi termin może być problemem. Ostatecznie, skarbnik gminy zaproponowała, że pani Ewie dopłaci się do wynajmu mieszkania. Pytanie tylko, czy uda się je wynająć... Doradcy starosty zarzucono, że nie była na wizji lokalnej, to nie wie, o czym mówi. Na nic zdały się tłumaczenia, że kobieta pilnowała Lenki, bo pani Ewa ma kłopoty ze wzrokiem. Za to radni mieli sporo życzeń: a to, żeby pomoc dla Lenki w postaci jakiejś zbiórki zorganizowało miasto Kołobrzeg, a to żeby starosta dołożył się do wyposażenia mieszkania.

Radni cały czas podkreślali, że chcą pomóc kobiecie, ale chcą to zrobić solidnie i dobrze. Kibel nada się do zamieszkania po remoncie, zabezpieczono środki na prace remontowe, ale kwestie te mają być jeszcze precyzowane.

KOMENTARZ
Niestety, kilka miesięcy temu skończyła się kampania wyborcza. Gdyby tak panie Ewa miała dostać mieszkanie trochę wcześniej, to radni kupiliby chałupę, aby tylko odtrąbić sukces. Ale radnych mówiących ludzkim głosem mamy raz na 4 lata. Słyszałem na komisji czasowniki w stylu: "może", "powinno się", "będzie". Widać było, że część radnych nie ma jakiegokolwiek pojęcia o procedurach budowlanych, argumentując, że jak starosta będzie chciał, to się postara i to przyspieszy. Nie popisał się też sam wójt, który nie wszystko sprawdził i musiał improwizować.
Posiedzenie trwało jakieś dwie godziny, wliczając w to kilkunastominutową przerwę na wizję lokalną. Lenka zaczęła się nudzić i trochę hałasować. Niektórzy zaczęli... uciszać dziecko, bo nie słyszeli tego, co kto mówi. A hitem posiedzenia był 25-letni przewodniczący, który świetnie bawił się w dawaniu i odbieraniu głosu oraz pilnując moim zdaniem porządku tym, aby osoby wymieniające między sobą argumenty, skutecznie tego nie zrobiły. Nie mogłem nawet zrozumieć wypowiedzi wójta, bo któryś raz chłopak mu przerwał. Można zrozumieć, że na wsi obowiązują inne zasady w samorządzie, ale może takiemu młodemu człowiekowi zamiast funkcji przewodniczącego poważnej komisji dać funkcję biletera na stadionie - tak na dobry początek, żeby zrozumiał, co to służba na rzecz mieszkańców...

Robert Dziemba