Przejechałem się niedawno autobusem Veolii. Przypomniało mi to słusznie minione czasy. Choć władze tej spółki mają inne zdanie. I chyba tylko one.

Niedawno zainteresowaliśmy się sprawą dyscyplinarnie zwolnionej z pracy działaczki związków zawodowych w kołobrzeskich strukturach Veolia Transport - dawny Connex i PKS (przeczytaj). W przedmiotowej sprawie chciałem porozmawiać z prezesem spółki, ale okazało się, że z prezesem rozmawiać nie można, można rozmawiać z jego asystentką, w dodatku pytania można zadawać tylko na piśmie. Jeśli to ma być polityka otwartości spółki na media, to szkoda było na nią pieniędzy – efekt jest całkowicie odwrotny.

Pytania powędrowały oczywiście na piśmie. Odpowiedź była bardzo szybka. Tyle, że w najważniejszej kwestii odmówiono nam informacji, zasłaniając się procesem sądowym. Ale potem skutecznie zarzucono nam pisanie nieprawdy. Najpierw spółka przysłała jedno sprostowanie. Zostało ono przeze mnie odrzucone, bo nie spełniało norm sprostowania. Tym razem spółka przesłała pełnomocnictwo kancelarii prawnej, która przysłała poprawione sprostowanie, zamieszczone na naszym portalu.

Zarzucono nam pisanie nieprawdy o naganie dla działaczki związkowej. Zapytaliśmy o to pana prezesa Veolii i w tej kwestii odpowiedzi nie dostaliśmy. Odpowiedzi, czyli rzeczowego ustosunkowania się do pytania z podaniem faktów. Jak więc dziennikarz miał sprawdzić zgodność uzyskanych informacji z faktami? Nie mógł. To co było niemożliwe przy zadawaniu pytań, stało się możliwe w sprostowaniu. Widać w Veolii normalnie nie można.

Osobiście, bardzo rozbawił mnie tekst sprostowania, że „Nie jest prawdą, że stan taboru kołobrzeskiego można porównać do głębokiego PRL-u”. My tak nie napisaliśmy. My napisaliśmy, że w porównaniu z PKS Zakopane, stan kołobrzeskiego taboru to głęboki PRL. Zresztą sam się o tym przekonałem w ubiegłym tygodniu, fundując sobie kurs autobusem kołobrzeskiego PKS. W środku syf (to delikatne słowo), niewygodne fotele, ogromny hałas i jazgot w trakcie jazdy, zagłówki prane chyba kilka miesięcy temu (można się było do nich przykleić), zaduch w środku. Prędkość jazdy nie więcej niż 60 km/h. Do Kołobrzegu wróciłem komunikacją prywatną. Czułem, jakbym jednym ruchem przeżył skok cywilizacyjny. Pomijam już krótki czas przejazdu, to zarówno konkurencyjne ceny jak i komfort powodują, że jak mówi mój kolega, kurs autobusem Veolii to wybitna ostateczność. I nic dziwnego, że obok niby potężnego gracza typu Veolia, doskonale funkcjonuje konkurencja, która ma stałych klientów i świadczy usługi w moim przekonaniu na o wiele wyższym poziomie niż Veolia Kołobrzeg.

Skoro jednak spółka Veolia Transport twierdzi, że jest inaczej, wspólnie w redakcji doszliśmy do wniosku, że aby czasami pracownicy spółki czy klienci nie poczuli się skrzywdzeni czy oszukiwani, rozpoczniemy od jesieni cykl artykułów o spółce Veolia Transport. Będziemy publikowali teksty, zdjęcia i filmy o funkcjonowaniu tego przedsiębiorstwa transportowego. Nasi Czytelnicy będą mogli nie tylko sami się przekonać o stanie faktycznym, ale na przykład wziąć udział w konkursie i przesłać nam ciekawe zdjęcia bądź teksty ze wspomnieniami z udanych podróży z Veolią. W końcu to klient ma zawsze rację i to najpewniej pasażerowie wiedzą, z czym może kojarzyć się podróż autobusem spółki Veolia. Oczywiście, będziemy także obserwować proces zwolnionej działaczki związkowej. Może nawet uda nam się poznać pana prezesa…

Robert Dziemba