Reduta Bagienna odzyskała ważny atrybut swojej niedostępności przed wrogiem: wzmocnione wrota. Zabrano je z zabytku w okolicy 2005 roku.

Reduta Bagienna znajduje się w północnej części Wyspy Solnej w widłach rzeki Parsęty i Kanału Drzewnego. Powstała w latach 1770-74. Obiekt pierwotnie otaczała fosa, do dziś zachowały się jej pozostałości. Redutę od strony portu otacza wał ziemny, natomiast od strony miasta wybudowano ceglany mur, do którego przylegają cztery budynki. Fortyfikacja została wykonana z dobrze wypalonej cegły na fundamencie kamiennym i przykryta ziemią. W murze obronnym umieszczono dwa otwory przystosowane do strzelania z armat oraz liczne małe otwory do strzelania z broni mniejszego kalibru. Brama główna była specjalnie wzmocniona, a wejście do reduty torował most zwodzony.

Dziś mostu nie ma, pozostały jedynie ślady po jego mocowaniu. Natomiast wrota zostały usunięte. Te ważące ponad 600 kg wierzeje kilkanaście ostatnich lat spędziły najpierw w hangarze w porcie jachtowym, a później w magazynach muzeum. Ostatnie trzy miesiące przebywały w Warszawie w pracowni firmy Gorek Restauro, gdzie zostały poddane gruntownej renowacji na zlecenie Zarządu Portu. Najwięcej trudności pracownikom zajmującym się renowacją, którzy chcieli zachować jak najwięcej oryginalnych elementów tej ponad 200-letniej bramy, sprawiła zewnętrzna drewniana okładzina dębowa, którą trzeba było nasycić substancją konserwującą na bazie żywicy epoksydowej co trwało prawie dwa miesiące. Wewnętrzna strona wrót z powodu zniszczenia została wymieniona w całości. Większość elementów metalowych pozostała oryginalna; wyjątek stanowi około 200 ozdobnych szpilek które trzeba było wymienić z powodu skorodowania.